Śliwiak Tadeusz Michał, krypt.: T.S, T.Ś, TES (1928—1994), poeta, tłumacz, aktor.
Ur. 23 I we Lwowie, był synem Władysława (1903—1964), szofera w Rzeźni Miejskiej we Lwowie, następnie kierownika zaopatrzenia i kierowcy w Zakł. Czyszczenia Miasta Wrocławia, oraz Anny z Wojtowiczów (1903—1988). Miał siostrę Barbarę (ur. 1932), zamężną Zagańczyk, oraz braci: Janusza (1935—1991), Adama (1939—1945), Kazimierza i Jacka (1945—1999).
Ś. mieszkał z rodziną we Lwowie; w czasie okupacji sowieckiej (1939—41) ukończył tam dwie klasy szkoły powszechnej i rozpoczął naukę w dwuletniej Zawodowej Szkole Technicznej, którą ukończył już pod okupacją niemiecką. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną uczył się w r. 1944 w dziewiątej klasie Szkoły Średniej nr 2. W r. 1945, w trakcie tzw. repatriacji, podjął naukę w drugiej klasie liceum w Przemyślu; w mieście tym zmarł jego brat, Adam. Rodzina osiadła we Wrocławiu, a Ś. wyjechał do Warszawy, gdzie wspomagany przez rodzinę ze strony matki, uczył się w Liceum im. Stefana Żeromskiego. W r. 1947 zdał maturę i podjął studia na Wydz. Lekarskim Uniw. Warsz.; od r. 1948 kontynuował je na Wydz. Lekarskim Uniw. Wrocł., podejmując równocześnie działalność w Akademickim Związku Walki Młodych «Życie». T.r. porzucił naukę we Wrocławiu i rozpoczął studia w Krakowie w Państw. Szkole Dramatycznej (od r. 1949 Państw. Wyższa Szkoła Aktorska ). Jego pedagogami w Szkole byli m.in. Halina Gryglaszewska, Gustaw Holoubek i Zdzisław Mrożewski, a kolegami na roku m.in. Kalina Jędrusik, Zbigniew Cybulski, Leszek Herdegen i Bogumił Kobiela. Od lutego 1949 do lutego 1950 był aktorem w kierowanym przez Mieczysława Kotlarczyka Teatrze Rapsodycznym; występował w przedstawieniach „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza (fragmenty, adaptacja i reż. Kotlarczyk, premiera 23 II 1949) oraz „Beniowskiego” Juliusza Słowackiego (reż. i adaptacja tenże, premiera 29 X t.r.). Jako poeta debiutował w r. 1949 w „Zwierciadle”, dodatku niedzielnym do „Słowa Polskiego”, wierszami: Ponad mieszczańskie budy… (nr 19) i Chaim (nr 31). Od r.n. był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. W r. 1952 rozpoczął współpracę z krakowskim tygodnikiem „Życie Literackie”, publikując wiersze, prozę poetycką, przekłady poezji oraz noty o książkach. Studia w PWSA ukończył w r. 1953 spektaklem dyplomowym „Wieczór Czechowa”, w ramach którego wystąpił w jednoaktówce „Jubileusz” w roli starego buchaltera Chirina. We wrześniu t.r. otrzymał w Krakowie angaż do Starego Teatru i występował na jego drugiej scenie — w Teatrze Poezji (od r. 1957 Teatr Kameralny) w rolach drugoplanowych (m.in. jako Wieśniak w „Nie igra się z miłością” A. de Musseta, premiera 26 IX 1953, i Pigwa w „Śnie nocy letniej” W. Shakespeare’a, premiera 4 III 1954, oba w reż. Maryny Broniewskiej). Początek pracy w teatrze zbiegł się z debiutem książkowym Ś-a: Astrolabium z jodłowego drzewa. Poemat o Mikołaju Koperniku (Kr. 1953, przekł. węgierski, adaptacja teatr. pt. Kopernik w Teatrze Poezji t.r.); nawiązywał on do „Wita Stwosza” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i był utrzymany w poetyce realizmu socjalistycznego. Również w r. 1953 został Ś. członkiem Koła Młodych przy krakowskim oddz. Związku Literatów Polskich (ZLP). W r. 1954 opublikował pierwszy tomik wierszy Drogi i ulice (W.). Wspólnie z Gryglaszewską założył w r. 1955 przy Starym Teatrze «Estradę Poetycką», której był aktorem i kierownikiem literackim. Razem z Piotrem Pawłowskim redagował t.r. efemeryczne „Krakowskie Czasopismo Teatralne Scena”. Na scenie Starego Teatru występował w rolach drugoplanowych, m.in. jako Karol Jurkiewicz w „Maturzystach” Zdzisława Skowrońskiego (premiera 15 V 1955, reż. Jerzy Ronard Bujański), Paź Warwicka w „Świętej Joannie” G. B. Shawa (premiera 12 II 1956, reż. Władysław Krzemiński) i Paź w „Cydzie” P. Corneille’a (premiera 8 IX 1957, reż. Roman Zawistowski). W l. 1956—8 współpracował z gazetką ścienną studentów PWSA „Młode Maski”. Był aktorem w nawiązującym do trup jarmarcznych «Teatrze na Wozie», którego pomysłodawcą i autorem był zaprzyjaźniony z nim Herdegen.
Znany w środowisku krakowskiej kultury studenckiej, działał Ś. w Radzie Okręgowej Zrzeszenia Studentów Polskich i z jej ramienia był w styczniu 1957 współzałożycielem i do r.n. redaktorem naczelnym awangardowego magazynu literacko-artystycznego „Czarno na Białym” (od nr 3 „Zebra”). Publikowali w nim twórcy pokolenia «Współczesności», m.in. Halina Poświatowska, Andrzej Bursa, Stanisław Grochowiak i Jerzy Harasymowicz. Ś. ogłaszał w tym czasie swoje przekłady pieśni: „Fiołek” J. W. Goethego (Kr. 1956), „Kuplety toreadora” z drugiego aktu opery „Carmen” (Kr. 1957) oraz „Włoskie piosenki ludowe” (Kr. 1957), „Hiszpańskie piosenki ludowe” (Kr. 1958) i „Ludowe piosenki jugosłowiańskie” (Kr. 1959). Próbował sił w dramacie; zabawna jednoaktówka U Serafina („Dialog” 1957 z. 9), w formie rozmowy dwóch oszustów, przyjaciół z więziennej celi, została wystawiona w r. 1958 (razem ze sztuką Krystyny Uniechowskiej „Płyty”) przez Poznański Studencki Teatr Dramatyczny (adaptacje: telewizyjna 1960 i radiowa 1984, przekłady: serbsko-chorwacki i niemiecki). Opracował literacko album fotografii Henryka Hermanowicza „Kraków w nocy” (Kr. 1958) oraz wydał pierwszy tomik wierszy dla dzieci Dzień dobry, muzyko (Kr. 1958). Od r. 1959 należał do założonej przez Harasymowicza regionalnej grupy literackiej «Muszyna». Okazjonalnie występował w Teatrze Kameralnym, m.in. u Jerzego Grotowskiego w przedstawieniu „Bogowie deszczu”, wg słuchowiska radiowego Jerzego Krzysztonia „Rodzina pechowców” (premiera 4 VII 1958) oraz w reżyserowanych przez niego słuchowiskach rozgłośni krakowskiej Teatru Polskiego Radia: „Kredowe koło” wg legendy chińskiej (premiera 13 X 1959) i „Nagardżuna”, wg opowieści tybetańskich (premiera 20 III 1960). Propozycji Grotowskiego angażu do jego Teatru «13 Rzędów» w Opolu jednak nie przyjął. Po zagraniu Księżyka w „Apelacji Villona” Kazimierza Barnasia (premiera 16 VI 1960, reż. Lidia Zamkow) w Starym Teatrze zerwał z aktorstwem.
W r. 1960 wszedł Ś. do rady krakowskiego klubu studenckiego «Pod Jaszczurami» i przez rok był jego kierownikiem artystycznym. Wspólnie z Wandą Wajser napisał scenariusz do wyreżyserowanego przez nią t.r. animowanego filmu „Dzień dobry, muzyko”. W r. 1960 został kierownikiem literackim Teatru Rozmaitości (następnie Teatr Bagatela) w Krakowie. Napisał teksty piosenek do przedstawień reżyserowanych tu m.in. przez Marię Billiżankę („Chata wuja Toma” wg H. Beecher Stowe, premiera 27 IV 1961 i „Pan Twardowski” Ireny Szczepańskiej, premiera 16 XI t.r.). W r. 1961 otrzymał nagrodę poetycką na festiwalu studenckim w Gdańsku. T.r. wstąpił do PZPR. Współorganizował w r. 1962 regionalną Telewizję Kraków i do r. 1967 kierował jej Redakcją Programów Artystycznych; w ramach Redakcji prowadził magazyn kulturalny „Maskaron”. W r. 1962 należał do inicjatorów Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie, a potem zasiadał w jego jury. Sam pisał teksty piosenek, m.in. Krakowska kwiaciarka (muzyka J. Gert, Kr. 1961, wykonywana przez Sławę Przybylską). Na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu piosenka Ś-a Jeśli chcesz, proszę wstąp (muzyka J. Kaszycki, Kr. 1963) w wykonaniu Hanny Koniecznej zdobyła w r. 1963 pierwszą nagrodę, a piosenka z r. 1965 Nie chodź tą ulicą (muzyka Kaszycki) w wykonaniu Joanny Rawik otrzymała na tymże Festiwalu w r. 1966 trzecią nagrodę. Ś. napisał też teksty piosenek do kilku filmów, m.in. „Nieznanego” (1964, reż. Witold Lesiewicz) i „Cierpkich głogów” (1966, reż. Janusz Weychert); w obu wystąpił w rolach epizodycznych.
Za swój właściwy debiut Ś. uznawał tom poetycki Co dzień umiera jeden bóg (Kr. 1959), złożony z kilku cyklów tematycznych, poświęconych m.in. podróżom do Budapesztu i Francji oraz dzieciństwu we Lwowie; w tomie tym zerwał z polityką i ideologią urzędowego optymizmu, rozpoczynając proces budowania indywidualnego świata poetyckiego, w którym przeważała powściągliwość liryczna i poetycka dyscyplina. Sukcesem czytelniczym były jego zbiory wierszy dla dzieci: Koncert na leśnej polanie (Kr. 1959), Imieniny pana Fleta (Kr. 1961), Żabki z Rabki (W. 1963) i Szczygle figle (Kr. 1964). Drugi okres twórczości poetyckiej zamknął tomem Wyspa galerników (Kr. 1962), nawiązującym do przepełnionego lękiem przed śmiercią życia w okupowanym Lwowie. W r. 1963 przebywał krótko w Moskwie.
Tomem wierszy Żywica (W. 1964), będącym konfrontacją historii i natury, zawierającym cykl Antygona wołyńska, o dokonanej przez Ukraińską Powstańczą Armię rzezi ludności polskiej na Wołyniu, otworzył Ś. trzeci okres twórczości. Największym osiągnięciem w tym czasie okazał się Poemat o miejskiej rzeźni (Kr. 1965), ukazujący martyrologię lwowskich Żydów, tworzący pejzaż naznaczony śmiercią ludzi i zwierząt, zbudowany na kontraście bieli i czerwieni (śniegu i krwi). W r. 1966 zainicjował Ś. turniej poetycki jednego wiersza «O Jaszczurowy laur» i odtąd był jego jurorem. W l. 1966—77 wchodził w skład zarządu oddz. krakowskiego ZLP. Po Wisławie Szymborskiej objął w r. 1967 w „Życiu Literackim” redakcję działu poezji i kierował nią do rozwiązania pisma w r. 1990. Ś. był w r. 1967 współzałożycielem Krakowskiej Grupy Literackiej «Barbarus» (należał do niej do końca istnienia Grupy w r. 1972). Wspólnie z Tadeuszem Nowakiem zredagował jej manifest „Karta Barbarzyńcy” i ustanowił Nagrodę im. Andrzeja Bursy dla młodych literatów. Nowe tomiki wierszy dla dzieci: Lody pana Chmurki (W. 1966) i Ptasi telewizor (W. 1966) cieszyły się ponownie dużą popularnością, a szczególny sukces odniósł Słoń w sklepie z porcelaną (W. 1968, wyd. następne pt. Pan słoń, W. 1970, W. 1974), przetłumaczony na języki łużycki i niemiecki. Ś. był także autorem widowisk dla dzieci w Telewizji Kraków (Figle z makiem, 1967, Cytrynowy rower, 1968, Kabaret z papugą, 1969) oraz programów literackich w Radiu Kraków. Wiersze Ś-a i Harasymowicza, poświęcone postaci Nikifora Krynickiego, zostały w r. 1968 wykorzystane w filmie „Taki świat” (reż. Tadeusz Stefanek).
W tomie poetyckim Święty wtorek (Kr. 1968) nawiązał Ś. do spotkań z artystami rosyjskimi, a także po raz kolejny do swego lwowskiego dzieciństwa. Opublikował widowisko poetyckie Narodziny („Mater. Repertuarowe” 1969 nr 1). W tomie Czytanie mrowiska (W. 1969) afirmował otaczający świat prostych przedmiotów. Opublikowana w r. 1971 Ruchoma przystań (Kr. 1971), podkreślała biologizm życia i jego przemijanie, a tom Widnokres (W. 1971) zawierał wiersze krakowskie i podróżne, m.in. Cartagena i Trypolis. W l. 1969—76 opiekował się Ś. Kołem Młodych przy oddz. krakowskim ZLP. Należał w r. 1972 do inicjatorów Krakowskiej Nocy Poetów. Kontynuując twórczość dla dzieci, publikował tomy poetyckie: A śnieżek prószy (W. 1969), Zielona sowa (W. 1969), Krakowski stragan (Kr. 1971), Spacer lwa (W. 1971, wyd. 2, W. 1973) i Żabi koncert (W. 1973, wyd. 2, W. 1978). Nostalgiczny tom poetycki Rajskie wrony (W. 1972) poświęcił przyrodzie i topografii Bieszczadów (cykl Madonna Bieszczadów). W r. 1974 ogłosił tomik Znaki wyobraźni (Kr.). Za upowszechnianie kultury otrzymał t.r. Nagrodę M. Krakowa. Był współzałożycielem krakowskiego kwartalnika „Magazyn Kulturalny” i w l. 1975—84 jego redaktorem naczelnym. Wybrał i opatrzył wstępem trzy tomy swoich utworów, które ukazały się w r. 1975: Poezje wybrane (W.), Totemy. Poematy (Wr.) oraz Wiersze wybrane (W.). Dla Piwnicy pod Baranami napisał w r. 1976 Song o młodości (Ta nasza młodość) (muzyka Z. Konieczny), uznany za hymn Piwnicy i wykorzystywany w wielu filmach fabularnych; był on także tematem krótkometrażowego filmu Andrzeja Warchała „Ta nasza młodość” (1982). W r. 1977 współpracował też Ś. z warszawską Grupą Poetów i Malarzy «Łazienki», która w r.n. uhonorowała go Nagrodą Artystyczną im. Bohaterów Warszawy za twórczość patriotyczną i antywojenną.
Czwarty okres twórczości poetyckiej rozpoczął Ś. tomem wierszy Dłużnicy nadziei (W. 1978), będącym pożegnaniem zmarłych przyjaciół oraz miejsc wielokrotnie odwiedzanych; t.r. wydał również tom Płonący gołębnik (Kr.). W r. 1980 otrzymał nagrodę im. Juliana Przybosia. Z Jackiem Frühlingiem i Romanem Szydłowskim przetłumaczył songi do wystawionej w Teatrze Bagatela w r. 1980 sztuki Petera Hacksa „Polly, albo Bitwa w Dolinie Błękitnych Wód”, a z Konradem Sutarskim przełożył tom wierszy „Era oczu” S. Csoóri (Kr. 1981). Tom Solizman (W. 1981) poświęcił tworzeniu wierszy i poezji rzeczy, uzupełniając go cyklem podróżnym z Damaszku. Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z utworzonym przez PZPR w r. 1982 Patriotycznym Ruchem Odrodzenia Narodowego; w PZPR pozostał do jej rozwiązania w r. 1990. Wiersze z l. osiemdziesiątych miały charakter coraz bardziej osobisty, cechowała je liryczna zwięzłość i powściągliwość. W tomie Chityna (W. 1982) powracał po raz kolejny do miejsc wojennego dzieciństwa, a w zbiorze wierszy okolicznościowych Odmroczenia (Kr. 1982) — do samotnej codzienności. Widowisko poetyckie Niepożegnany (wyst. Piwnica na Wójtowskiej w Warszawie, 1983) poświęcił zmarłemu Herdegenowi. Tomy wierszy dla dzieci: Bajkoteka pierwsza (Kr. 1982, adaptacja teatr. E. Marcinkówny, wyst. tarnowski Teatr im. L. Solskiego, 1985) i Bajkoteka druga (Kr. 1985) oraz widowisko Biuro rzeczy znalezionych (wyst. Teatr Lalki i Maski «Groteska» w Krakowie, 1984) stanowiło podsumowanie twórczości Ś-a dla młodych czytelników. Za twórczość dla dzieci i młodzieży otrzymał w r. 1983 nagrodę prezesa Rady Ministrów. W r. 1984 wstąpił do nowego (powstałego w miejsce rozwiązanego) ZLP i w r.n. wszedł w skład jego Zarządu Głównego. Był w r. 1984 współzałożycielem stow. Konfraternia Poetów, a w l. 1984—8 należał do kolegium redakcyjnego kwartalnika „Kraków”. W r. 1986 prowadził warsztaty Klubu Literackiego «Połoniny» w Sanoku. W l. osiemdziesiątych wydano cztery wybory wierszy Ś-a: Koń maści muzycznej (oprac. K. Pieńkosz, W. 1986), Próba wiary (oprac. E. Węgrzyn, Nowy Sącz 1987), Niebieska koszula (Kr. 1988) oraz Poezje wybrane (oprac. J. Pieszczachowicz, W. 1988). W r. 1987 otrzymał nagrodę ministra kultury i sztuki I st., a za tom poetycki Słownik wyrazów światłoczułych (W. 1988) dostał w r. 1989 Nagrodę Międzynarodowego Listopada Poetyckiego. Opublikował jeszcze tomik wierszy dla dzieci Złota trąbka (Rzeszów 1988), tom poezji Dotyk (W. 1989), wiersze okolicznościowe Kolczuga (W. 1989) oraz wydany w oficynie Konfraterni Poetów zbiór Lwów — nawyk serca i inne wiersze (Kr. 1990). Z Kazuko Adachi i Wiesławem Kotańskim tłumaczył i współtworzył dwujęzyczny zbiór Wiśnie rozkwitły pośród zimy. Antologia współczesnej poezji japońskiej (Tokio 1992).
Ś. publikował wiersze m.in. w „Kulturze”, „Literaturze”, „Miesięczniku Literackim”, „Poezji”, „Szpilkach”, „Twórczości”, londyńskiej „Oficynie Poetów” oraz czasopismach dla dzieci „Płomyk” i „Płomyczek”. Nie ulegał literackim modom, nie utożsamiał się z żadną grupą poetycką; jego sensualistyczna poezja, w której konkret rzeczy współgrał z uniwersalną prawdą, a tragizm nie negował afirmacji życia, nazywana była poezją trudnej równowagi. Każdy tom poetycki Ś. uznawał za «jakby dziennik pokładowy mojej podróży, którą odbywam bez względu na to, czy rzeczywiście wiąże się ona ze zmianą miejsca, czy tylko jest przemieszczaniem w czasie» (wstęp w: Nie dokończony rękopis). Utwory Ś-a były tłumaczone na języki: angielski, bułgarski, czeski, węgierski, niemiecki, rosyjski, japoński i rumuński.
Ś. sporo podróżował; oprócz krajów wymienionych zwiedził m.in. Libię i Syrię. Do grona jego przyjaciół należeli Poświatowska, z którą regularnie korespondował, Stanisław Czycz, Zygmunt Konieczny, Sławomir Mrożek, Piotr Skrzynecki, Edward Stachura, Wojciech Żukrowski. W ostatnim okresie życia cierpiał na chorobę Alzheimera. Potrącony przez tramwaj, zmarł 3 XII 1994 w Krakowie, został pochowany 13 XII na cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), Złotym Krzyżem Zasługi (1975) oraz Odznaką Zasłużony Działacz Kultury.
W zawartym w r. 1951 małżeństwie z Matyldą Gizą miał Ś. córkę Ewę (ur. 1952), zamężną Mielnicką, zamieszkałą w USA. Po rozwodzie w r. 1978 ożenił się w r.n. z Anną Wiktorią Krupską, lekarką (rozwód w r. 1984), z którą miał córkę Weronikę Annę (ur. 1979), zamężną Motak.
W r. 1996 w oddz. szczecińskim Telewizji Polskiej zrealizowano film dokumentalny o Ś-u pt. „Znaki wyobraźni” (reż. Grażyna Banaszkiewicz). Oficyna Konfraterni Poetów wydała t.r. pośmiertny tom wierszy Ś-a dla dzieci A to heca (Kr.). Wybór twórczości, zawierający także wiersze rozproszone i niepublikowane, opracował Jan Pieszczachowicz pt. Uwierzyłem w człowieka (Kr. 1996). Rafał Watrowski wydał w r. 2002 wiersze Ś-a pt. Nie dokończony rękopis (P.). W dwudziestą rocznicę śmierci Ś-a opublikowano wybór jego wierszy Smuga nadziei (Kr. 2014) z przedmową Pieszczachowicza. Podgórski Teatr Lalki i Aktora «Parawan» wystawił 8 XII 2007 śpiewogrę „Śliwiakobranie”. W krakowskiej dzielnicy Podgórze nazwano jedną z ulic imieniem Ś-a.
Bartelski L. M., Polscy pisarze współcześni 1939—1991, W. 1995; Enc. Krakowa; Literatura XX w.; Literatura pol. Enc., II; Wolański R., Leksykon polskiej muzyki rozrywkowej, W. 1995; Współcz. pol. pisarze, VIII, X; — Baran J., Trzeba stąd wyjechać daleko, „Gaz. Krak.” 1994 nr 280; tenże, Znaki wyobraźni, tamże 1996 nr 20; Drzewucki J., Poeta, jego cień i cud tautologii, „Twórczość” 2003 nr 5; Fik M., Kultura polska po Jałcie. Kronika lat 1944—1981, Londyn 1989; Kotlarczyk M., Wojtyła K., O Teatrze Rapsodycznym, w: 60-lecie powstania Teatru Rapsodycznego, Oprac. T. Malak, J. Popiel, Kr. 2001; Krakowska Szkoła Teatralna, Red. J. Popiel, W.—Kr. 1996; Kunda B. S., Śliwiak, „Poezja” 1976 nr 3; Lisowski K., Poezja dla wszystkich. Nie zapominajmy Tadeusza Śliwiaka, „Rzeczpospolita” 1997 nr 28; Lubertowicz-Sztorc A., Koszulka z napisem Polska, „Gaz. Krak.” 1998 nr 173; Marx J., Dłużnik niespełnionych nadziei, czyli o poezji Tadeusza Śliwiaka, w: tenże, Gry krytyczne, W. 1985; Olczak-Ronikier J., Piwnica pod Baranami czyli Koncert ambitnych samouków, W. 1997; Osiński Z., Teatr „13 Rzędów” i Teatr Laboratorium „13 Rzędów”. Opole 1959—1964. Kronika — Bibliografia, Opole 1997; Pieńkosz K., Świat nadziei paradoksalnej, [wstęp do]: Śliwiak T., Koń maści muzycznej, W. 1986; Pieszczachowicz J., Dłużnik nadziei, „Nowe Książki” 1979 nr 3; tenże, Między naturą a historią, „Literatura” 1989 nr 2; tenże [wstęp do]: Śliwiak T., Poezje wybrane, W. 1988; tenże, Zagrożone przymierze [posłowie w]: Śliwiak T., Uwierzyłem w człowieka, Kr. 1996; Płachecka M., Dogmat ładu, „Literatura” 1979 nr 34; Sandauer A., Poezja tragicznego ładu, w: tenże, Poeci czterech pokoleń, Kr. 1977; Sterna-Wachowiak S., Między konkretem a abstraktem, czyli ruch myśli poetyckiej, „Twórczość” 1976 nr 11; Watrowski R., Poezja Tadeusza Śliwiaka w oczach krytyki literackiej, „Akcent” 2001 nr 3; tenże, Tadeusz Śliwiak i jego zapomniana poezja, „Odra” 2001 nr 7—8; — …ja minę ty miniesz… Wspomnienie o Halinie Poświatowskiej, Oprac. M. Pryzwan, W. 2008; Poświatowska H., Listy, w: taż, Dzieła, Kr. 1998 IV; Stanuch S., „Odziani w ogień po własnych popiołach stąpamy do nieba” (W pierwszą rocznicę śmierci Tadeusza Śliwiaka), „Akcent” 1996 nr 1; tenże, Wspomnienie o Tadeuszu Śliwiaku, tamże 2000 nr 4; Wiśniewski W., Szukam człowieka. Rozmowy z pisarzami, P. 1986; — „Gaz. Krak.” 1996 nr 20; „Nowe Książki” 1979 nr 37; — Arch. Uniw. Warsz.: Teczka personalna; Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Kr.: Dok. teatr.; Woj. B. Publ. w Kr.: Wycinki dot. pisarzy; — Mater. rodzinne w posiadaniu żony, Anny Wiktorii Krupskiej z Kr.
Jan Pieszczachowicz